Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι η τύχη είναι ο βασικότερος παράγοντας επιτυχίας για την ζωή του ατόμου. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά των ανθρώπων που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει τύχη, αλλά αίτια γνωστά ή άγνωστα. Που αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος ονομάζει τύχη ό,τι δεν γνωρίζει ή δεν μπορεί να προβλέψει εξαιτίας της άγνοιας.
Ιστορικά για την τύχη
Ο προσωκρατικός φιλόσοφος, Δημόκριτος έλεγε πως: «Οι άνθρωποι έπλασαν το είδωλο της τύχης, ως πρόφαση και δικαιολογία για την δική τους αβουλία. Γιατί σπάνια μάχεται η τύχη με τη φρόνηση, ενώ, στις περισσότερες περιπτώσεις, η συνετή διορατικότητα κατευθύνει τη ζωή».
Πολλές φορές μας δίνει την απάντηση η ίδια ετυμολογία των λέξεων, καθώς η λέξη τύχη προέρχεται από το απαρέμφατο του αορίστου τύχειν του ρήματος τυγχάνω που σημαίνει πετυχαίνω κάτι, απολαμβάνω κάτι. Για να φτάσει ένας άνθρωπος στο σημείο να πετύχει κάτι, σημαίνει πως αρχικά έχει βάλει στόχο σε αυτό. Έπειτα το απολαμβάνει γιατί ο στόχος του ήταν συνειδητός, εν ολίγοις ήξερε τι ήθελε και πάλεψε για αυτό.
ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΗΝ ΤΥΧΗ
Το ερώτημα είναι, πως ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο αυτό. Τα άτομα που έχουν επιτυχίες στη ζωή τους, ή αν θέλετε τα ευνοεί η τύχη δεν είναι άτομα που «έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας» όπως λέει μια λαϊκή παροιμία, αλλά είναι άτομα, τα οποία ξέρουν να ζουν την παρούσα στιγμή, με ισχυρή αυτοπεποίθηση και ψυχική ηρεμία.
ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ
Ένα παράδειγμα είναι πάντοτε πιο ισχυρό για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, φανταστείτε δυο παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σε δυο εντελώς διαφορετικές οικογένειες. Η πρώτη οικογένεια κατανοεί πως είναι ένας καθρέφτης για το ίδιο του το παιδί, σέβεται κάθε μέλος της οικογένειας πάνω από όλα τον ίδιο του τον εαυτό και τα συνέπεια το ίδιο επιλέγει να κάνει και το παιδί τους. Εκδηλώνουν την αγάπη τους στο παιδί, με φιλιά και χάδια. Παραμένουν δημοκρατικοί, ακούγοντας την κάθε του άποψη, ακόμη και αν είναι αντίθετοι σε αυτό που λέει τον παιδί, δείχνοντάς του ότι το σέβονται. Στηρίζουν κάθε του προσπάθεια. Αδιαφορούν για τα μικρά αθώα ψεματάκια του και το επικροτούν όταν λέει την αλήθεια. Σέβονται την ανεξαρτησία του. Του μαθαίνουν να υπομένει και να επιμένει, κερδίζοντας έτσι τους στόχους του.
Στη δεύτερη οικογένεια τα υποτιμητικά σχόλια είναι ανεξέλεγκτα και παρόλα αυτά απαιτούν από το παιδί να σέβεται χωρίς να το κάνουν οι ίδιοι. Τα «όχι» και τα «μη» που ακούγονται, πέφτουν σαν βροχή στο κεφαλάκι του παιδιού. Και ενώ ξαφνικά αποκτά δική του άποψη και προσπαθεί να την εκφράσει γιατί έχει πλέον την δική του μοναδική προσωπικότητα, συνεχώς αποδοκιμάζεται και αποκτά ολοένα και περισσότερα υποκοριστικά και ταμπέλες, που σιγά σιγά, θέλει δεν θέλει τις υιοθετεί. Συνεχώς του θυμίζουν πόσο καλύτερο είναι το παιδί της απέναντι πολυκατοικίας ή το ξαδερφάκι του και αυτό ίσως γιατί περίμεναν το παιδί τους να ικανοποιήσει τις δικές τους προσδοκίες, μα εκείνο έχει τα δικά του όνειρα. Και ενώ τους λέει κάποια μικρά ψεματάκια, όπως όλα τα παιδία, προσπαθώντας να καλλιεργήσει την φαντασία του ή κάποιες φορές από φόβο μην τυχόν αποκαλυφθεί κάποια μικρή ζημιούλα που άθελά του προκάλεσε, εκείνοι τιμωρούν το κάθε ψέμα νιώθοντας ίσως πως θέλει να τους εξαπατήσει. Και μέσα σε όλα αυτά κάθε φορά που μια προσπάθειά του δεν βγαίνει εις πέρας, του τονίζουν τα λάθη που μπορεί να έκανε κόβοντας έτσι το δρόμο για κάθε νέα δυνατή προσπάθεια.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μιλάνε για τύχη και ατυχία, με σκοπό την αφύπνιση και την πραγματική αναζήτηση της τύχης – ευτυχίας και αν θέλετε, καλύτερα ευδαιμονίας στη ζωή…